როგორც კორეულ სერიალებში ამბობენ განწირული ხმით "რა ვქნა?"
ხშირად დროს საკუთარ თავზე და პრობლემებზე ფიქრში ვხარჯავ. იშვიათად არის ისეთი შემთხვევები როცა სხვაზე ვწუხვარ. შეიძლება უხეშად ჟღერს მაგრამ ახლა ყველაფერს მძიმედ ვხედავ და შემთხვევით მესმინება კარების უკან.
მაშინ როცა ოჯახის ყველა წევრი სკუთარი საქმით არის დაკავებული მე უფრო და უფრო მეტს ვფიქრობ ამაზე და შესაბამისად დაძაბული ვარ.
როცა ადამიანი რამე ერთ კონკრეტულს უცდის და მერე როცა ეს მოხდება ამბობს "ხომ ვიცოდი რომ ეს ასე იქნებოდა" და ა.შ
და მშვდდება. საშინელი განცდაა, რამე ცუდი შეძლება დაგემართოს, მაგრამ დაძაბული აღარ იქნები. დროებით მაინც შეწყვეტ ფიქრს.
მსგავსი მეც მქონია, ოღონდ ეგეთ სიმშვიდეზე არ ვოცნებობ.
ვერ ვიტან ასეთ სულელურ სიტუციებს,მირჩევნია ისევ საკუთარი თავი ვიგლოვო ხოლმე.
ვეღარ გავაგრძელებ და ასე დავტოვებ.
