შენ

- ჰაინრიჰ!
- ...
- ჰა ინ რიჰ
- ...

რატომ მჩემდება ხოლმე უძილობა?

კარგი ჯანდაბას, დილის შვიდამდე გავძლებ საწოლში, მერე თბილ ხალათში გახვეული სხვა ოთახში გავალ და ჩაის დავისხავ.
დავფიქრდები შოკოლადის კრუასანი ვჭამო თუ დედაჩემის გაკეთბული ალუბლის ნამცხვარი.
ორივე, სანამ მაცივარში გამოვაღებ, რძეს დავინახავ, ლანძღვას დავიწყებ და გადავაქცევ.

არადა, უმიზეზოდ სულაც არ ვარ ნერვებმოშლილი.
რამე ნორმალური ვარიანტი უნდა ავარჩიო, ან სულ მცირე ენაზე კბილის დაჭერა ვისწავლო.
მერე მახსენდება, წერილების წერა არ მიყვარდა მარა მიწევდა ხოლმე.
ეს ის მომენტია როცა კიდევ ერთხეულ უნდა დავწერო გულისამაჩუყებელად, ერთი ფურცელი ვჯყაპნე და რომ გადავიკითხე მივხვდი რომ არაფერი არ მომიტყუებია, მარა მაინც

როდესაც ტკბილეულის ჭამას ვიწყებ და თან რამეს ვაკეთბ, ვიღაცამ უნდა წამართვას თორე მე თვითონ ვერ მივხვდები რომ გავჩრდე.
კონვერტში ვდებ კიდევ საათნახევარი ვიცდი, მერე მას ვაძლევ.
საღამოს ჩემს ტელეფონზე ზარი ისმის, აშკარად ვხვდები რომ მისი ნომერია თუმცა სახელით არ მყავს ჩაწერილი, მე კიდე უსახელო ნომრებს არ ვპასუხობ.
მშვიდად ამოვისუნთქე.

მერე ღამე მე დედას ვეხუტები, სიჩუმის დარღვევის მიზნით კითხვას ვსვავ, არასწორად არჩეულ კითხავს, ისევ ვერ ვსწავლობ გაჩუმებას, ამას მრავალი თემა მოყვება, ვუსმენ დედაჩემს და თავს კარგად ვგრძნობ სანამ ისევ ტყუილებზე დაიწყება საუბარი და ვხვდები რომ დღეს მე ისევ მწარედ მოვატყუე.
წამიერად ვფიქრობ, იქნებ მეთქვა?
ისე აშკარად სჯობს არ მოვიტყუო, ვიდრე მერე აღიარება დამჭირდეს. მაინც ვერ ვაღიარებ.

არადა რა კარგად მიდიოდა ჩვენი საუბარი, მშვიდი ვიყავი სანამ ისევ ამაზე ჩამოვარდებოდა სიტყვა.

2 ხდება, დედა საძინებლისკენ მიშვებს და ვფიქრობ რომ ის ძლიერი ქალია.
და მერე ციტირება მახსენდება წერილიდან.

"თქვენ ჭკვიანი და ძლიერი ქალი ხართ, ჩემთვის ნამდვილად მაგალითი"

რისთვის ვხარჯავ ამ სიტყვებს.

არადა რა საშინელებაა როცა ვგრძნობ რომ ეს წერილი ბევრს შეცვლის და კიდევ ახალი გაუგებრობა დაიწყება.
დღეს ანი მოვიდა სტატისტიკისთვის ინტერვიუს ჩამოსართვებად "როგორია იდეალური ქალი"
გავაფრენ, ყველაფერი მე რატო მემართება.
ისიევ შოკოლადს მივადგები.

Changed my life
Every time you make a move you destroy my mind

მე ვერც კი აგიხსნი თავს როგორ უიმედოდ ვგრძნობ
მაპატიე ამ წუთიერი გადახვევისთვის.

"ერთადერთი რეალური რამ - არის არსება შენში - რომელიც მოკვდება"

ბავშვობა პატარა ჯოჯოხეთია, ბავშვები კი თვითმკვლელები არიან (ც) მაგას რა მნიშვნელობა აქვს

იცი ყოველ დღე სულ უფრო ცარიელი ვიღვიძებ
მაშინ კი როცა მეუობებოდი რომ მოკვდი მე მაინც მჯეროდა რომ შენ ყველაზე მეტად ცოცხლობდი.
ისიც მჯეროდა რომ ბევრს გააკეთებდი, უკვალოდ არ ჩაივლიდი.
მე მხოლოდ ცოტა სასმელი მაძლევს სითამამეს.
მე გულწრფელად შენზე ვფიქრობდი
და დღესაც როცა ხილს ვთლიდი შემთხვევით ჩემი ხელიც მივაყოლე და რამდენიმე წუთი გადაბმულად ვღნაოდი, მერე გავჩერდი და ტელეფონა როცა დარეკა და ზუსტად ის ნაწყვეტი რომ იყო სიმღირად უნებურად ისევ ავტირდი, ძლივს დამშვიდებული.

მე სულ მჯერა რომ ცოცხალი ხარ, შენ ბევრზე უფრო ცოხალი ხარ და მაშინაც როცა შენში იმ დანაკარგს ვხედავდი, რაც მე გამეცალა, მზიზღდებოდი.
შენთან ყველაზე მეტად ვგრძნობდი რომ უნიათო ვიყავი და სიტყვებიც "უმეცარი, უბედური": კიდევ უფრო მეტად  მახსენებდა თავს.
ვხედავდი მაგრამ  დღს ვერაფრით მზიზღდები.
ცუდია როცა ყოველი მოქმედება რაღაცას გახენებს,.
დრო რაღაცას მაინც ცვლის, მაგრამ მე დღეს არაფერი შემიძლია
გარდა უიმედოდ დაცდსა, თუმცა იმდენად ცარიელი ვარ იმასაც ვერ აგიხსნი რას ვუცდი.
მაპატიე ყველა ჩემი აზრგამოცლილი სიტყვა.

მე დღესაც ყველაფერი ასე მჯერა