"ერთადერთი რეალური რამ - არის არსება შენში - რომელიც მოკვდება"

ბავშვობა პატარა ჯოჯოხეთია, ბავშვები კი თვითმკვლელები არიან (ც) მაგას რა მნიშვნელობა აქვს

იცი ყოველ დღე სულ უფრო ცარიელი ვიღვიძებ
მაშინ კი როცა მეუობებოდი რომ მოკვდი მე მაინც მჯეროდა რომ შენ ყველაზე მეტად ცოცხლობდი.
ისიც მჯეროდა რომ ბევრს გააკეთებდი, უკვალოდ არ ჩაივლიდი.
მე მხოლოდ ცოტა სასმელი მაძლევს სითამამეს.
მე გულწრფელად შენზე ვფიქრობდი
და დღესაც როცა ხილს ვთლიდი შემთხვევით ჩემი ხელიც მივაყოლე და რამდენიმე წუთი გადაბმულად ვღნაოდი, მერე გავჩერდი და ტელეფონა როცა დარეკა და ზუსტად ის ნაწყვეტი რომ იყო სიმღირად უნებურად ისევ ავტირდი, ძლივს დამშვიდებული.

მე სულ მჯერა რომ ცოცხალი ხარ, შენ ბევრზე უფრო ცოხალი ხარ და მაშინაც როცა შენში იმ დანაკარგს ვხედავდი, რაც მე გამეცალა, მზიზღდებოდი.
შენთან ყველაზე მეტად ვგრძნობდი რომ უნიათო ვიყავი და სიტყვებიც "უმეცარი, უბედური": კიდევ უფრო მეტად  მახსენებდა თავს.
ვხედავდი მაგრამ  დღს ვერაფრით მზიზღდები.
ცუდია როცა ყოველი მოქმედება რაღაცას გახენებს,.
დრო რაღაცას მაინც ცვლის, მაგრამ მე დღეს არაფერი შემიძლია
გარდა უიმედოდ დაცდსა, თუმცა იმდენად ცარიელი ვარ იმასაც ვერ აგიხსნი რას ვუცდი.
მაპატიე ყველა ჩემი აზრგამოცლილი სიტყვა.

მე დღესაც ყველაფერი ასე მჯერა