ქალაქში საშინელი ვირუსები დადის, გუშინ ღამე სიცხე 38მდე ძლივს დავიგდე,დღეს დილით 35ს ვერ ავაცილე. ხომმ, ან თავის გამართელბას ვცდილობ, მომიტევე
ჰანს
ჰა ინ რი ჰ
ჰაინრიჰ
შეგიძლია ყურადღება არ მომაქციო, ვსულელობ
ვერ გადავეჩვიე, შენც არაფერი გიჭირს ცოტა ხნით ჩემ ნაბოდვარს თუ წაიკითხავ, სადაც ამდენი ხანი მიძლებდი.
არ გეგონოს რომ არ ვღელავ, პირიქით ძალიან მაინტერესებს როგორ ხარ. ყოველთვის ზედმეტად ცნობისმოყვარე ვიყავი, ერთი ისაა მოთმინების უნარი გამომიმუშავდა, მაგრამ ამას შენც ადვილად შეამჩევდი.
სამწუხაროდ ვერც წერილების წერას გადავეჩვიე, წერილების რა, სულ სამი მოგწერე, ამასაც თუ მიათვლი - ოთხი. ამის გამო საფულეც კი გამოვცვალე, აბა წითელში ხომ არ
შევინახავდი.
ადამიანების უმრავლესობა ასე იქცევა.
არ მანაღვლებს, ნუ იქნება პასუხი.
ახლა უფრო მეტად მეჩვენება რომ მთლიანად ყავისფერი ხარ. შენი მკლავებიც, სახეც ხელებიც, ხმაც - ყავისფერია, იშვიათად მიწისფერი. შენც ჩემსავით რომ ფიქრობდე, საკუთარი სახელის გაგონებაზეც კი მიხვდებოდი ამას.
მინდა გითხრა რომ აღარ ვარ ისეთი დეპრესიული როგორც ადრე, უბრალოდ ზოგჯერ ამ უაზრო სენტიმენტებით ვივსები და მექანიკურად აქეთ მოვდივარ, ვერ გამოვუტყდი საკუთარ თავს რომ შენთან ჩემ უარყოფით ემოციებს ვეღარ დავტოვებ
პირველად როგორ განვიცადე.
მე და ალბათ
ახლა მკვდარი რომ არ იყო, ჩემზე კარგად ხომ იცი რომ ბოლოს ყველა თავის თავს კლავს.
ისევ ვამახინჯებ, მომიტევე.
თავს უხერხულად და უიმედოდ ვგრძნობ, ერთი წელი გავიდა მე კიდევ ამ დრომდე ვერ ვიპოვე ვერავინ ისეთი ვისთანაც საკუთარი თავი ვიქნებოდი.
არადა ჩემ გარშემო იმდენი ხალხია.
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
ოთახი მინდა
უკარო, ყავისფერი ოთახი მინდა, ოთხივე კედელზე ფანჯრით, სადაც დავჯდები და აღარაფრის შემეშინდება, გაქცევა არ მომინდება, არც გამასახლებენ
.
მორიგ უიმედობამდე დავიცდი
იმიტომ რომ ჩემმა "არასოდეს" შეიძინა მნიშვნელობა და უბრალო ფუჭი სიტყვა აღარ არის.
მრავალი მცდელობის შემდეგაც ვერ შევეჩვიე საკუთარ თავს და ყოველ წელიწადს ამ მონაკვეთში ისევ ვიგრძნობ არარსებობას და მომეცემა იმედი რომ აქ ხარ.
მე
არასოდეს
არასოდეს
არასოდეს
შევეგუები რომ არ ხარ.
არ მოგბეზრდა სულ მართალი რომ ხარ?
ვეცდები აღარ მოგწერო
შენც ხომ იცი რომ ახლა მონატრებისა და საკუთარ თავზე ზურუნვის გარდა რაღაცის ინტერესიც მკლავს .
up
ჰა ინ რი ჰ
ჰაინრიჰ
შეგიძლია ყურადღება არ მომაქციო, ვსულელობ
ვერ გადავეჩვიე, შენც არაფერი გიჭირს ცოტა ხნით ჩემ ნაბოდვარს თუ წაიკითხავ, სადაც ამდენი ხანი მიძლებდი.
არ გეგონოს რომ არ ვღელავ, პირიქით ძალიან მაინტერესებს როგორ ხარ. ყოველთვის ზედმეტად ცნობისმოყვარე ვიყავი, ერთი ისაა მოთმინების უნარი გამომიმუშავდა, მაგრამ ამას შენც ადვილად შეამჩევდი.
სამწუხაროდ ვერც წერილების წერას გადავეჩვიე, წერილების რა, სულ სამი მოგწერე, ამასაც თუ მიათვლი - ოთხი. ამის გამო საფულეც კი გამოვცვალე, აბა წითელში ხომ არ
შევინახავდი.
ადამიანების უმრავლესობა ასე იქცევა.
არ მანაღვლებს, ნუ იქნება პასუხი.
ახლა უფრო მეტად მეჩვენება რომ მთლიანად ყავისფერი ხარ. შენი მკლავებიც, სახეც ხელებიც, ხმაც - ყავისფერია, იშვიათად მიწისფერი. შენც ჩემსავით რომ ფიქრობდე, საკუთარი სახელის გაგონებაზეც კი მიხვდებოდი ამას.
მინდა გითხრა რომ აღარ ვარ ისეთი დეპრესიული როგორც ადრე, უბრალოდ ზოგჯერ ამ უაზრო სენტიმენტებით ვივსები და მექანიკურად აქეთ მოვდივარ, ვერ გამოვუტყდი საკუთარ თავს რომ შენთან ჩემ უარყოფით ემოციებს ვეღარ დავტოვებ
პირველად როგორ განვიცადე.
მე და ალბათ
ახლა მკვდარი რომ არ იყო, ჩემზე კარგად ხომ იცი რომ ბოლოს ყველა თავის თავს კლავს.
ისევ ვამახინჯებ, მომიტევე.
თავს უხერხულად და უიმედოდ ვგრძნობ, ერთი წელი გავიდა მე კიდევ ამ დრომდე ვერ ვიპოვე ვერავინ ისეთი ვისთანაც საკუთარი თავი ვიქნებოდი.
არადა ჩემ გარშემო იმდენი ხალხია.
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
ოთახი მინდა
უკარო, ყავისფერი ოთახი მინდა, ოთხივე კედელზე ფანჯრით, სადაც დავჯდები და აღარაფრის შემეშინდება, გაქცევა არ მომინდება, არც გამასახლებენ
.
მორიგ უიმედობამდე დავიცდი
იმიტომ რომ ჩემმა "არასოდეს" შეიძინა მნიშვნელობა და უბრალო ფუჭი სიტყვა აღარ არის.
მრავალი მცდელობის შემდეგაც ვერ შევეჩვიე საკუთარ თავს და ყოველ წელიწადს ამ მონაკვეთში ისევ ვიგრძნობ არარსებობას და მომეცემა იმედი რომ აქ ხარ.
მე
არასოდეს
არასოდეს
არასოდეს
შევეგუები რომ არ ხარ.
არ მოგბეზრდა სულ მართალი რომ ხარ?
ვეცდები აღარ მოგწერო
შენც ხომ იცი რომ ახლა მონატრებისა და საკუთარ თავზე ზურუნვის გარდა რაღაცის ინტერესიც მკლავს .
up
No comments:
Post a Comment