ყველაფერი საშინელი რაც კი პირზე მომადგება
და ერთადერთი აზრი "ეს როგორ გააკეთა"
ნაგავი

ოკ, მე კიდევ ერთხელ გავმწარდი, მზად ვარ ყველაფერი დავამტვრიო. აღარ მყოფნის ძალა, საერთოდ აღარაფერი მყოფნის.

ასე როგორ შეძლო
იდგა ჩემ წინ, თვალებში შემატყდა და მითხრა, რომ სულერთია, არ აღელვებს.
და მეც მინოდა მეყვირა და მეჩხუბა მისთვის, მაგრამ ვერ შევძელი.
არ ვარ პანიკიორი
ვიყო უბრალო ადამიანი, რომელიც ძალიან გამწარებული და იმედგაცრუებულია, გავთანაბრდე სხვებთან.

საერთოდად უსუსურად ჟღერს რიტორიკული კითხვები

როგორ ემართებათ ასე, რას დავაბრალო.
თურმე შეიძლება ადამიანი ორი წინადადების შემდეგ ასე გაიუცხოვო.

თუ ტყუილი იყო
ხომ შეიძლება მართლა არ არსებობდეს არაფერი
ისიც შეიძლება ხვალ სხვა ადამიანად გავიღვიძო.
მომენტი როცა ცრემლები გახრჩობს და ფიქრობ, უსირცხვილოდ როდემდე შეთხზა
მერე ჩერდები, ყველაფერი რაც კი ოდესმე მიფიქრია მასზე ერთ წამში წაიშალა.
მინდა ყველაფერი წავიდეს, იმიტომ რომ მე მესმოდა ის რასაც ამობობდა იმ წუთებში, მე მინდოდა იმ დროს იქ არ ვყოფილიყავი.

ან საერთოდ მასთან არ ვყოფილიყავი.

და ნელ-ნელა ყველა საყრდენი მეცლება, ან ვიცლი.

წასვლა მინდა და აუცილებლად წავალ