რთული ყოფილა
რაღაც მაინც დამრჩა.
ას და ათას შესაძლო ვარიანტზე ვფიქრობ, რა იქნებოდა ასე რომ არ ყოფილიყო.
იქნებ 2-3 დღით ადრე მოგვესწრო და ესეც არ დამეწერა.

მასხენდება სიტყვები:
"ყველაფერი კარგად იქნება"
ჩემი უკანასკნელი ფრაზა, ტყუილი. ასეთ დროს ყველა ცრუობს.
ყოველ ღამე მაწუხებს პასუხი - უიმედო მხრების აჩეჩვა.

მტკივა მარჯვენა მხარე, ვეღარ ვბრუნდები კედლისკენ, ვერ ვხედავ მას.

ვამბობ - რაღაც მაინც დამრჩა-მეთქი. და რა?
სიტყვები და ღიმილი.
მინდა რომ მოვუბოდიშო.