მეღირსა > დასვენება...
ყველაფერი იმით დაიწყო
წყნარი ადგილის პოვნა თითქმის შეუძლებელია, თან ისეთი იმდროინდელ ხასიათშიც რომ ჯდება.
გზა სულ იწელება, განსაკუთრებით ის გზა რომელიც მე გამოვიარე.
ყოველ 5 წუთში ერთხელ:
-ან, აქ ამოვყირავდით? აქ მოვკვდი კინაღამ? რა არა, ზუსტად მახსოვს აქ იყო
ვერ ვიტან მანგლისს, ვერც გარშემო ტერიტორიას სულ ის ღამე მახსენდება და მაინც - ვერ ავცდი ახლოს ყოფნას
ჩანასახშივე, უკვე მერამდენეჯერ, მოკვდა ჩემი სურვილი ჯანმრთელი ცხოვრების წესით მეცხოვრა. მაგალითად ყოველ დღე მევარჯიშა, სწორედ მეკვება.
ნწ, არაფერი გამოდის.
მიუხედავად იმისა რომ სპორტ-კომპლექსი იყო, ვერც კი ვიცურავე, ყოველშემთხვევაში მაშინ.
სამაგიეროდ ვნანობ რომ ადრე ჩოგბურთს არ ვუყურებდი, ახლა ზუსტად ვიცი რომ ორგანულად მძულს ეგ სპორტი.
წარმოუდგენელია დილის შვიდ საათზე ადგე და ჯერ ირბინო მერე საღამომდე კორდებზე ივარჯიშო. თან ჯიბრზე მარტო 35-მდე აკენწლო მერე აგერიოს და თვლა ახლიდან დაიწყო ბოლო ხმაზე. და ყველაზე საშინელი ყოველ დარტყმაზე უცნაურად, ცხოველურად ამოიღნავლო
რომ ვიხსენებ მბურძგლავს + ძილი არ მეღირსა.
კარგიც მოხდა, მაგალითად ტყეში გირჩები შევაგროვე და სოკოც ვიპოვე, მართალია არ ვიცოდი ზუსტად იჭმეოდა თუ არა მაგრამ მაინც წამოვიღე.
მერე კიდევ რაღაც იყო.
მაგის მერე კიდევ ნამდვილად წინ გადავდგი ნაბიჯი.
გავიდა 3 თვე და ჩემი შუშის კუბიდან მცირედით, ისიც ფიზიკურად მაგრამ მაინც გადმოვედი.
თურმე ცურვა მომნატრებია, პირველად ვცურავდი ზღვაში თან ისე რომ ფეხიც არ მედგა მიწისთვის. და ისიც შევამჩნიე რომ შესვალა გაცილებით ადვილია, გამოსვლა პირიქით.
კიდევ ის რომ სულ სხვა განწყობა მქონდა,
ნაპირზე რომ ვიჯექი და ზღვას ვუყურებდი პრობლემები მავიწყდებოდა.
იმედია დადებითი მუხტი დიდხანს გამყვება.
ყველაფერი იმით დაიწყო
წყნარი ადგილის პოვნა თითქმის შეუძლებელია, თან ისეთი იმდროინდელ ხასიათშიც რომ ჯდება.
გზა სულ იწელება, განსაკუთრებით ის გზა რომელიც მე გამოვიარე.
ყოველ 5 წუთში ერთხელ:
-ან, აქ ამოვყირავდით? აქ მოვკვდი კინაღამ? რა არა, ზუსტად მახსოვს აქ იყო
ვერ ვიტან მანგლისს, ვერც გარშემო ტერიტორიას სულ ის ღამე მახსენდება და მაინც - ვერ ავცდი ახლოს ყოფნას
ჩანასახშივე, უკვე მერამდენეჯერ, მოკვდა ჩემი სურვილი ჯანმრთელი ცხოვრების წესით მეცხოვრა. მაგალითად ყოველ დღე მევარჯიშა, სწორედ მეკვება.
ნწ, არაფერი გამოდის.
მიუხედავად იმისა რომ სპორტ-კომპლექსი იყო, ვერც კი ვიცურავე, ყოველშემთხვევაში მაშინ.
სამაგიეროდ ვნანობ რომ ადრე ჩოგბურთს არ ვუყურებდი, ახლა ზუსტად ვიცი რომ ორგანულად მძულს ეგ სპორტი.
წარმოუდგენელია დილის შვიდ საათზე ადგე და ჯერ ირბინო მერე საღამომდე კორდებზე ივარჯიშო. თან ჯიბრზე მარტო 35-მდე აკენწლო მერე აგერიოს და თვლა ახლიდან დაიწყო ბოლო ხმაზე. და ყველაზე საშინელი ყოველ დარტყმაზე უცნაურად, ცხოველურად ამოიღნავლო
რომ ვიხსენებ მბურძგლავს + ძილი არ მეღირსა.
კარგიც მოხდა, მაგალითად ტყეში გირჩები შევაგროვე და სოკოც ვიპოვე, მართალია არ ვიცოდი ზუსტად იჭმეოდა თუ არა მაგრამ მაინც წამოვიღე.
მერე კიდევ რაღაც იყო.
მაგის მერე კიდევ ნამდვილად წინ გადავდგი ნაბიჯი.
გავიდა 3 თვე და ჩემი შუშის კუბიდან მცირედით, ისიც ფიზიკურად მაგრამ მაინც გადმოვედი.
თურმე ცურვა მომნატრებია, პირველად ვცურავდი ზღვაში თან ისე რომ ფეხიც არ მედგა მიწისთვის. და ისიც შევამჩნიე რომ შესვალა გაცილებით ადვილია, გამოსვლა პირიქით.
კიდევ ის რომ სულ სხვა განწყობა მქონდა,
ნაპირზე რომ ვიჯექი და ზღვას ვუყურებდი პრობლემები მავიწყდებოდა.
იმედია დადებითი მუხტი დიდხანს გამყვება.
No comments:
Post a Comment