მე ზუსტად ის ადამიანი ვარ რომელიც სხვის გარშე იძირება.
და ახლა მე ვიღვიძებ ყოველ დილით, ვსვამ ჩაის,და დიდი სურვილი მაქვს თავი მშვიდად მოვაჩვენო. აღარაფერი აღარ მღლის და იქ სადაც ყოველთვის მივდიდოდი დღეს უბრალოდ აღარ მივიდივარ.
რა ცარიელი ვარ : )
დღის გამნავლობაში ათასობით ადამიანს ვხვდები, ვწერ საქველმოქმედო აქციის გეგმებს, ვესაუბრები ხალხს, ვზვივარ რეპეტიტორთან, ვუსმენ მრავალი ადამიანი ბოდვას. და სულ, გამუდმებით ვიღიმი : ) მაშინაც კი როცა მარტო ვრჩები, მაშინაც ვიღიმი .
ადრე ჩემთვისაც წარმოუდგენელი იყო, როგორ შეეძლო ასე ჩემნაირად ჩაძირულ ადამიანს.
ასეც შეიძლება გტკიოდეს
გავწამდი
დავიტანჯე
არაფერია, იმაზე საშინელი ასეთ დროს როცა გეუბნებიან რომ უყვარხართ.
ასეთ დროს, უბრალოდ უნდა ადგე და მიატოვო.
ეს ყველაზე სწორი გამოსავალია.
შეიძლება ახალა მეჩვენება, სულაც არ ვარ აქ და სულაც არაფერს არ ვწერ.
მეშინია, იმიტომ კი არა რომ მხდალი ვარ
უბრალოდ, ან ვერ წარმომიდგენია, მაშინაც კი როცა ბოლომდე ჩაძირვას გადავწყვეტ...ან მაგასაც არანაირი მნიშველობა არ აქვს, ახლა მაინც
No comments:
Post a Comment