უკანაკნელი დღეები სულ რაღაცას ვამტკიცებ.
ყველა არასაჭირო ადამიანი ჩამომშორდა, ან მე ვაიძულე.
ახლა გაცილებით უკეთ ვარ, დანარჩენები ჯერ კიდევ გვერდით არიან. უმრავლესობა მოვალეობის მოხიდს მიზნით და კიდევ იმ მიზეზით რომ საერთოდ არ მიცნობენ. კიდევ კარგი რამდენიმე მაინც შემომრჩა ისეთი რომელიც ხვდება როდის რა უნდა თქვას და გამმუხტოს.
საკუთარ თავზე მეღიმება, რატომ მინდოდა გამუდმებით ვიღაცას შევცოდებოდი და ყურადღბა მოექცია. ახლა როცა მაქცევენ მზად ვარ ვიყვირო. თან რამხელაზე შემიძლია ყვირილი. არც კი მეგონა ამხელა ხმა თუ მქონდა.
"ცოტა ხანი მაცადეთ" ან კიდევ "მალე ისე იქნება როგორც ადრე იყო"
არ მიჯერებენ, ჰქგონიათ რომ პრობლემები მხოლოდ 4-5 თვეა რაც დამეწყო. ადგილი მაინც მქონდეს დავიტევდი. ასე მალე როგორ შევეჩვიო, ან რანაირად მოვითმინო, ყველაფერი ამერია.
ახლა ასმაგად მიაწერენ ამ ყველაფერს ჩემს "რთულ" ხასიათს. მაგათ რთული ხასიათის ადამიანები მგონი არ ჰყავთ ნანახი.
მგონი ამ უკანასკნელი დღეების მანძილზე პირვეალად დავიბოღმე ასე.
ხვალიდან სახლიდან ფეხს არ გადვდგამ, აღარც იმას მტკიცებას დავიწყებ რომ მხოლოდ ბიჭები მომწონს. დავიკიდებ გამართულ სპეკტაკლებსაც, ნდობის დაკარგვასაც და არასაჭირო მონოლოგებს, ერთი ტექსტით მაგრამ სხვადასხვა ადამიანებით.
ცოტა ხნით სახლიდან გადავსახლდები, ვიქნები ჩემთვის წყნარად და მშვიდად.
აღარავინ აღარ ჩაერევა ჩემ საქმეში და ბრძნულ რჩვებსაც არ მოვისმენ.
მიკვირს თურმე რამდენი კეთილიმრჩველი მყოლია. ზურგს უკან თუ გჭორავენ ე.ი. შენ მათზე წინ ხარ, იეჭვეს ე.ი. საბაბი ჰქონდათ.
კარგით, შევღონდი.
ვერც კი ხვდებიან ამ საშინელ მომენტში როგორ მტკენენ. იმის მაგივრად რომ ცოტა ხნით ამ ყოფით უბედურებებს, ხალხის აზრს შეეშვან და ცოტა უფრო ახლოს მოვიდნენ.
მწვანე ჩაის მიკრძალავენ, აბა 3 წლიან მკურნალობას წყალში ხომ არ ჩყრიან. ვსვა მერე ცხელი შოკოლად ტალახის გემოთი.
ნეტა თავს დამანებებდნენ. მძულს ხალხი. მეზიზღბა.
ამოვანთხიე
No comments:
Post a Comment