ახლა ჩაის ვსვავ, ბევრი ლიმონით და თაფლით.
პატარაობიდან ასეა, მხოლოდ 2 დღე მივდიოდი სკოლაში, შემდეგ 1 კვირა სახლში ვმკურნალობდი.
მინდა იმაზე დავწერო, თუმცა მხოლოდ ყოფითზე ვსაუბრობ, იმაზე რომ თავი ძალიან მტკივა, რომ გავცივდი და ყველაზე საშინელი ამ ჩაის პროვოკაციის დალევაა.
არ მინდა გახსენება, ისედაც მახსოვს.
არც დამძიმება მინდა, ისედაც თავი მისკდება.
როცა რაღცა მენატრება უბროლოდ ორიგამებს ვაკეთებ, ან იმ იაპონელ მწერალს ვკითხულობ.
ან მასობრივად გაყავისფერებას ვცდილობ.
პატარაობიდან ასეა, მხოლოდ 2 დღე მივდიოდი სკოლაში, შემდეგ 1 კვირა სახლში ვმკურნალობდი.
მინდა იმაზე დავწერო, თუმცა მხოლოდ ყოფითზე ვსაუბრობ, იმაზე რომ თავი ძალიან მტკივა, რომ გავცივდი და ყველაზე საშინელი ამ ჩაის პროვოკაციის დალევაა.
არ მინდა გახსენება, ისედაც მახსოვს.
არც დამძიმება მინდა, ისედაც თავი მისკდება.
როცა რაღცა მენატრება უბროლოდ ორიგამებს ვაკეთებ, ან იმ იაპონელ მწერალს ვკითხულობ.
ან მასობრივად გაყავისფერებას ვცდილობ.
(ხომ, ვჩრდები. ჩემი მაგიდა აივსო ქაღალდებით, ეს უბრალოდ მგონი ყველაზე წესიერია, მეამე ცდის მერე იქ გავჭერი სადაც საჭირო იყო)
არადა არ ვაპირებდი ბევრის დაწერას, სიცხის ბრალია და ალბათ ვერ ავიტანე.
