"...სხვა თუ არაფერი გაინტერესებს, წავალ "

ქალაქში საშინელი ვირუსები დადის, გუშინ ღამე სიცხე 38მდე ძლივს დავიგდე,დღეს დილით 35ს ვერ ავაცილე. ხომმ, ან თავის გამართელბას ვცდილობ, მომიტევე

ჰანს
ჰა ინ რი ჰ
ჰაინრიჰ
შეგიძლია ყურადღება არ მომაქციო, ვსულელობ
ვერ გადავეჩვიე, შენც არაფერი გიჭირს ცოტა ხნით ჩემ ნაბოდვარს თუ წაიკითხავ, სადაც ამდენი ხანი მიძლებდი.
არ გეგონოს რომ არ ვღელავ, პირიქით ძალიან მაინტერესებს როგორ ხარ. ყოველთვის ზედმეტად ცნობისმოყვარე ვიყავი, ერთი ისაა მოთმინების უნარი გამომიმუშავდა, მაგრამ ამას შენც ადვილად შეამჩევდი.

სამწუხაროდ ვერც წერილების წერას გადავეჩვიე, წერილების რა, სულ სამი მოგწერე, ამასაც თუ მიათვლი - ოთხი. ამის გამო საფულეც კი გამოვცვალე, აბა წითელში ხომ არ
შევინახავდი.
ადამიანების უმრავლესობა ასე იქცევა.
არ მანაღვლებს, ნუ იქნება პასუხი.
ახლა უფრო მეტად მეჩვენება რომ მთლიანად ყავისფერი ხარ. შენი მკლავებიც, სახეც ხელებიც, ხმაც - ყავისფერია, იშვიათად მიწისფერი. შენც ჩემსავით რომ ფიქრობდე, საკუთარი სახელის გაგონებაზეც კი მიხვდებოდი ამას.
მინდა გითხრა რომ აღარ ვარ ისეთი დეპრესიული როგორც ადრე, უბრალოდ ზოგჯერ ამ უაზრო სენტიმენტებით ვივსები და მექანიკურად აქეთ მოვდივარ,  ვერ გამოვუტყდი საკუთარ თავს რომ შენთან  ჩემ უარყოფით ემოციებს ვეღარ დავტოვებ

 პირველად როგორ განვიცადე.
მე და ალბათ
ახლა მკვდარი რომ არ იყო,  ჩემზე კარგად ხომ იცი რომ ბოლოს ყველა თავის თავს კლავს.

ისევ ვამახინჯებ, მომიტევე.
თავს უხერხულად და უიმედოდ ვგრძნობ, ერთი წელი გავიდა მე კიდევ ამ დრომდე ვერ ვიპოვე ვერავინ ისეთი ვისთანაც საკუთარი თავი ვიქნებოდი.
არადა ჩემ გარშემო იმდენი ხალხია.



.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................
.............................................................................................................................................


ოთახი მინდა
უკარო, ყავისფერი ოთახი მინდა, ოთხივე კედელზე ფანჯრით, სადაც დავჯდები და აღარაფრის შემეშინდება, გაქცევა არ მომინდება, არც გამასახლებენ
.

მორიგ უიმედობამდე დავიცდი

იმიტომ რომ ჩემმა "არასოდეს" შეიძინა მნიშვნელობა და უბრალო ფუჭი სიტყვა აღარ არის.
მრავალი მცდელობის შემდეგაც ვერ შევეჩვიე საკუთარ თავს და ყოველ წელიწადს ამ მონაკვეთში ისევ ვიგრძნობ არარსებობას და მომეცემა იმედი რომ აქ ხარ.


მე
არასოდეს
არასოდეს
არასოდეს
შევეგუები რომ არ ხარ.


 არ მოგბეზრდა სულ მართალი რომ ხარ?
ვეცდები აღარ მოგწერო


შენც ხომ იცი რომ ახლა მონატრებისა  და საკუთარ თავზე ზურუნვის გარდა რაღაცის  ინტერესიც მკლავს .

up

იცი რამდენიმე წუთი ვფიქრობდი როგორ მეთქვა, სინამდვილეში გეტყვი რომ არაფერი მაქვს სათქმელი (თან თავს ამაყად ავწევ მაღლა და ვეცდები უფრო დამაჯერებელი ვიყო).
Fუ რა კრეტინი ვარ.
ახალი ყავისფერი შორტები ვიყიდე, მოკლეა.
მათემატიკაში 9 გამომყვა, თავადაც მეცინება.
უკანასკნელი 2 თვის მანძილზე 5 კილო მოვიმატე და ახლა ვებრძვი.
მეორე არჩევანი. პატარა შავი კაბის შეკერვას ვაპირებ. ჯერ კიდევ ნაჭრის არჩევის პროცესში ვარ.


რამდენიმე საათი თვალისმოუშორებლად ვუყურებდი გამურულ ჭერს, სისულელედ მიმაჩნია ადამიანმა არ აასრულოს ერთადერთი თხოვნა. სახელით მომართოს, ასეთ მომენტში ყოველთვის თავს უფრო კარგად ვგრძნობდი ახლა მითუმეტეს.არაუშვს, მაინც შეჩვეული ვარ სულელური თხოვნების არ ასრულებას.
შეიცვალა, არა ცვლილებების მოწინააღმდეგე არასდროს ვყოფილვარ. მაგალითად კარმომტვრეული გარდერობი ახალმა ჩაანაცვლა, პარკეტი მოიხვეწა, პროცესორი გაქრა, ახალი საწოლი გაჩნდა, მარჯვენა კუთხეში კი ფორტეპიანო დაიდგა. მერე დამავიწყდება და ახლა ვიტყვი, ისევე საშინლად ვუკრავ როგორც ვწერდი, ვიცი რომ მაგაში ეჭვი არასოდეს შეგპარვია. ხომდა, საერთოდ ყველაფერი შეიცვალა. საკუთარი თავისთვის შორიდან რომ შემეხედა ალბათ მივხვდებოდი რა რეაქციით ჩამოვგლიჯე ჩემივე ხელით ფარდა. მერე უფრო სქელი "იმ ფერის" ფარდები ჩამოვკიდე. ახლა მშვიდად ვარ, მეც შევიტანე წვრილი ცვლილებეში.
ალბათ იმიტომ მიყვარს ეს ადგილი, რომ ქუჩაში ზომაზე მეტი ხალხი ირევა, აქ კიდევ ხელს არავინ მიშლის. ეს მცირე ფართი და საკუთარი სხეული სულ გაიგივებული მქონდა


............


ვსო, არაფრის თქმა არ მიტყდება, რა მნიშვენლობა აქვს. იცი რომელ ეტაპზე ვარ? აი ხომ არებობს როდესაც ბევრი რამ გაქვს სათქმელი და ცოტას მაინც აბავ თავს. არსებობს კიდევ როცა ძალიან ბევრი გაქვს სათქმელი და საერთოდ ვერ ამბობ.

ხომ. ეს დაახლოვებით იმას გავს რომ ვთქვი "არ რეალობაში ცხოვრება არ მინდა-თქო" და ყველას მოჩვენებითად შეშლილი სახე რომ ჰქონდა, მის გარდა, პირველად წამომცდა "ნეტავ არ მეთქვა"

ეს ბოლოა

უკანასკნელი ნაგავი ალბათ დაბრუნდებოდა და მერე ისევ წავიდოდა. თუმცა მე როგორც დანდობილ ადამიანს მოგონებები მაინც დამრჩა. მაგრამ ერთის მხრივ ქვეცნობიერად უკვე ვიცოდი რომ ყველაფერს აქვს ბოლო, თუმცა ამის მიუხედავად მაინც მუდმივად მჯეროდა რომ ახლოს იყო. აქ კი დღეების თანმიმდევრობას არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს , იმიტომ რომ ყოველ დილით ყველაფერი თავიდან იწყება. სასოწარკვეთილს კი, მაშინ როცა თვითმკვლელობაზე ფიქრი ყველაზე მეტად მომიახლოვდა, გამახსენდა, აღარ შემეშინდა, მივხვდი რომ მკვდარი ადამიანიც შეიძლება იყოს ვიღაცისთვის საჭირო.

ოღონდ, მაინც ვფიქრობ, რომ ჩემი გამოკლებით

მაინც ვთქვი, რომ ორანჟერიის გაკეთებას ვაპირებ, ვეცდები ლამაზი გამომივიდეს. ბოლოსდაბოლოს როცა იმ ოთახში ყველაფერი დროსთან ერთად ასე შეცვლა,ცვლილებებს მისი მეორე მხარეც "საჭიროებს" იმედია ის ერთი ნაწილი დარჩება ხელშეუხებელი, იმიტომ რომ ჯიუტი სახით კიდევ უნდა გავგრძელო მტკიცება რომ დროს არ აქვს მნიშველობა.

მას შემდეგ რაც ნახევრად დახეული მწვანე ფარადები სახლში მივიტანე და გამოვაცხადე რომ დაკიდებას ვაპირებდი, ყველამ დამიბღვირა და უარი მითხრა.
მეწყინა, თუმცა არც მიკვირს.