მე ზუსტად ის ადამიანი ვარ რომელიც სხვის გარშე იძირება.
და ახლა მე ვიღვიძებ ყოველ დილით, ვსვამ ჩაის,და დიდი სურვილი მაქვს თავი მშვიდად მოვაჩვენო. აღარაფერი აღარ მღლის და იქ სადაც ყოველთვის მივდიდოდი დღეს უბრალოდ აღარ მივიდივარ.

რა ცარიელი ვარ : )

დღის გამნავლობაში ათასობით ადამიანს ვხვდები, ვწერ საქველმოქმედო აქციის გეგმებს, ვესაუბრები ხალხს, ვზვივარ რეპეტიტორთან, ვუსმენ მრავალი ადამიანი ბოდვას. და სულ, გამუდმებით ვიღიმი : ) მაშინაც კი როცა მარტო ვრჩები, მაშინაც ვიღიმი .
ადრე ჩემთვისაც წარმოუდგენელი იყო, როგორ შეეძლო ასე ჩემნაირად ჩაძირულ ადამიანს.
ასეც შეიძლება გტკიოდეს
გავწამდი
დავიტანჯე
არაფერია, იმაზე საშინელი ასეთ დროს როცა გეუბნებიან რომ უყვარხართ.
ასეთ დროს, უბრალოდ უნდა ადგე და მიატოვო.
ეს ყველაზე სწორი გამოსავალია.
შეიძლება ახალა მეჩვენება, სულაც არ ვარ აქ და სულაც არაფერს არ ვწერ.
მეშინია, იმიტომ კი არა რომ მხდალი ვარ
უბრალოდ, ან ვერ წარმომიდგენია, მაშინაც კი როცა ბოლომდე ჩაძირვას გადავწყვეტ...ან მაგასაც არანაირი მნიშველობა არ აქვს, ახლა მაინც

ჩემი ადგილების მსგავსი პოსტი

სათაურის მაგივრად შეიძლება ყოფილიყო პოზიტიური ამბავი, მაგრამ გამახსენდა რომ მაგ სიტყვას ვერ ვიტან, ანდაც - მე, მხატვრობა და მუსიკა, ან მე და ხელოვნება.

მე ახლა მცალია, იმიტომ რომ ჩემს ქვეყანის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მომენტია. მე კიდევ ოთახში ვარ გამოკეტილი და საყვარელ მუსიკას ვუსმენ : )
შუძლებელია ადამიანს მუსიკა არ უყვარდეს, მე მაგალითად ღრმა ბავშვობიდან შევეჩვიე, უფროსწორად შემაჩვიეს.
მაშინ თბილისი ჯერ კიდევ უშუქო ქალაქი იყო, კარგად მახსოვს ნახევრად ჩაბნელებულ ოთახში დედაჩემი ანტოს როგორ ტანჯავდა და დაკვრაში ავარჯიშებდა. ანტოს გამოსვლებიც მახსოვს, არ ყოფილა შემთხვევა სწორად დაეკრა, ყოველთვის რაღაც ეშლებოდა, იგივე ნოტების გამეორება უწევდა.
მე კიდევ როგორ მინოდა დაკვრა მესწავლა.
ეს იგივეა, ყოველ წელს რომ ვამბობ დილაობით ვივარჯიშებ მეთქი, უკვე 2 წელია ვიმუქრები რომ დაკვრას ვისწავლი.
ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი მუსიკის მოსმენა რომ დავიწყე, თუმცა უფრო ძლიერი შეგრძნებები ბოლო რამდენიმე წელია რაც გამიჩნდა.

არსებობს მუსიკა რომელსაც ყოველდღე ვუსმენ,
არსებობს ფრაზები რომელიც რამდენიმე საყვარელი სიმღრიდან არის, მერე ამეკვიატება და მთელი დღე სულ ეგ მიტრიალებს.
არსებობს ერთადერთი მელოდია რომელსაც მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში ვუსმენ, იმიტომ კი არა რომ მგონია გაუბრალოვდება, უბრალოდ იმიტომ რომ ძალიან მიყვარს. მაგას რომ ვუსმენ, აუცილელად მარტო უნდა ვიყო, ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ რაღაც დიდი წნევის ძალით მაწყვება და მყინავს, კულმინაციას რომ აღწევს ვთბები ხოლმე.

მაშინაც როცა არეული ვარ, ვუსმენ. ან არარსებული, ჩაუწერელი მელოდია მიტრიალებს თავში, რომელიც რამდენიმე ჩემი საყვარელი სიმღერის მსგავსია.

ახლაც, ჩემს საწოლზე ვზივარ, გვერდზე მწვანე ჩაი მიდევს, იმას ვუსმენ რაც მინდა და კედელზე ჩამოკიდებულ ნახატს ვუყურებ, რომელსაც არანაირი მხატვრული ღირებულება არ გააჩნია, უბრალოდ მუდმივად რაღაცას მახსენებს.
და საერთოდ როცა რამე კარგს ვუყურებ თვალი მიშტერდება.
ალბათ ამიტომაც შევეჩვიე იმ ხიდზე დგომას.
ნახატები რთული შესაქმნელია, თანაც ისეთი ნახატები რომელიც მე მიყვარს.
მძულს ზედმეტად დალაგებული, მკვდარი პეიზაჟები. არანაირ განწყობას არ მიქმნის.
არსებობს სურათი რომელსაც ყოველთვის სხვადასხვა თვალით ვუყურებ.

(ზოგჯერ ვფიქრობ მხატვრობაზე უფრო ბევრი ყბედობა შემიძლია თუ მუსიკაზე)
საშინელებაა, ჯანდაბას, სმენა არ მაქვს. რა იქნებოდა ხატვა მაინც შემძლებოდა. პატარა რომ ვიყავი მუდმივად ვხატავდი, ოღონდ ხელებით, ნათელი ფერებით და ჩემი ნახატი მაინც მუდმივად ჩამუქებული და არეული გამოდიოდა, მერე ძირითაად ყრიდნენ ხოლმე, ან დედაჩემი ინახავდა.
ჩემი ნახატი ლამაზია, თან ჩემია.
როგორი იქნება ან არასოდეს არ იქნება ის.
ხომ... ახლა წარმოსახვაში ვქმნი „შედევრებს.“ ...როცა იცი როგორიც უნდა იყოს და ვერ ხატავ.



ვერ ვიტან ზუსტ მეცნიერებებს, მხატვრობა ჰგავს, ყველა დეტალი ყოველთვის მნიშვნელოვანია.
ჩემ კედელზე ჩამოსაკიდ ნახატზე ბავშვია, ოღონდაც მუქ ფონზე მდგარი ბავშვი.
ის მხოლოდ წელზევით ჩანს.
ღია ცისფერი, ძველი ზედატანი აცვია. გაყვითლებული, წვრილი მაქმანებით გაწყობილი.
მისი თმა მხრებამდეა, რა თქმა უნდა დასავარცხნი.
დიდი თვალები უნდა ჰქონდეს. დიიდი ყავისფერი თვალები, წამწამების ნაცვლად კი უფრო დიდი ლურჯი პეპლის გაშლილი ფრთები ექნება.
და რა არის ჩემნაირი უნიათოსთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი : ) მისი ხელები ისეთი იქნებდა როგორიც უნდა იყოს. ის ხომ ასეთი საჭიროა. წინ გამოწვდილი, დაღლილი.
მესმის, სისულელეა გონებაში რაღაცის შექმნა და მერე ფიქრი, ვხვდები რომ უაზრობაა.





პერსევერაცია მჭირს : )
ხშირად რასაც ივიწყებ მერე ის მთლი ცხოვრება გაკლია.
კიდევ კარგი დავიწყება არ შემიძლია.
თან რა კარგ ხასიათზე ვარ, პირდაპირ ცხოვრება მიხარია |(
ახლა წავალ

It's absolutely gloomy sunday...

დღეს შემოდგომის მეორე თვის მეორე დღეა.
თანაც კვირა.
ზედმეტად ბევრს ვფიქრობ, მაგრამ მაინც ვერ ვერ ვხვდები რატომ ვფიქრობ ამაზე ამდენს.



ვრჩები..
უნდა წავიდე : )