მგონი მივხვდი, არა ახალი ტყუილი მოვიფიქრე თავის დასამშვიდებლად.
ხომ, ის ხომ ბევრჯერ მითქვამს რომ ჩემი ყველა სიტყვა ხშირ შემთხვევაში არასწორედაა შერჩეული და იმას არ შეესაბამება რისი თქმაც მინდოდა.
ახლა შემეძლო მეთქვა რომ გამოსავალი ვიპოვე.
ძირითადად მე და ანა რომ ვჩხუბობთ მალევე ვრგდებით, მაგრამ დედა სულ გვეუბნება რომ ხანგრძლივი ხმამაღალი საუბრების შემდეგ რაღაც გვემართება.
მაგალითად გუშინ რაღაც სულელურ სტატიაზე ვიკამათეთ, რამდენიმე საათის შემდეგ კი მანქანიდან გადმოსვლისას მუხლი ისე გადავიტყავე ბინტი დამჭირდა. კიდევ რამდენიმე საათის შემდეგ კი შემთვევით ანას ხელი გავკარი და რამდენიმე წუთი თვალიდან ცრემლს ვერ იჩერებდა.
ვიჩხუბეთ მშვიდ დილას, რომელიღაც დაბალტირაჟიან გაზეთში ვკითხულობდი კრიტიკულ სტატიას.
ანა გააღიზიანა სტატიამ რომელიც არც კი ჰქონდა წაკითხული და მხოლოდ ის ერთი პატარა ციტატა არ მოეწონა რომელიც ხმამაღლა წავიკითხე.
სისულელეა, აქ ხომ ჩხუბი ძალიან ზოგადადაა ნახმარი, ჩვენ ასე მაშინაც გვერამრთება როცა გზის განათება არ მოგვწონს. მთავარი ისაა რომ მალე ვრიგდებით. კიდევ ის რომ ორივეს შეგვიძლია საუბარი ისეთ რამეზე რაც არ ვიცით, არ წაგვიკითხავს, მხოლოდ ერთმანეთში ვსაუბრობთ ხოლმე.
ერთხელ იმ წიგნზე ველაპარაკე რომელის მხოლოდ შესავალი მქონდა წაკითხული და დავარწმუნე რომ ძალიან მაგარი მწერალია, მხოლოდ იმის გამოც კია დასაფასებელი რომ ნობელის პრემია აქვს აღებული. ვიცი რომ იმ წუთას ამაზრზენი ვიყავი, სამაგიეროდ დღეს ანასთვის ის მწერალი ერთ-ერთი ფავორიტია და დღემდე სჯერა რომ წაკითხული მაქვს.
ხომ, ამაზრზენია ასე როცა ვიქცევი მაგრამ სხვაგვარად რომ იყოს ახლა საერთოდ ვერ დავწერდი რამეს.
შეიძლება ყველაფერი დაილექოს და შემდეგ თავში ის აზრიც მომაწვეს რომ ხმამაღლა ვთქვა.
რა თქმა უნდა, იმ ტყუილს არ ვაღიარებ.
იქნება ადგილი სადაც ვიქნები დეპრესიული, სენტიმენტალური, მოჩვენებითად არაყალბი, მაგრამ შეიძლება ერთი-ორგან შემეშალოს. მაგას მნიშვნელოიბა არ აქვს.
სასაციოლოა, როგორ სეიძლება ილაპარაკო იმაზე რაც არ იცი.
ხომ მიმიხვდი?
მერე აღმოაჩინო რომ თურმე რამხელა წრედია.
ელექტროობა, მექნიკა და სითბო ერთადერთია რაც კი ფიზიკაში ვიცი.
რამდენიმე დღის წინ ისიც კი გადავწყვიტე რომ მეთქვა ის რაც მაშინ ვერ შევძელი და თავი გამიმართელე იმით რომ არც იყო საჭირო.
ვერ ვიტან თავის მართლებას, ვერც თავდაცვას ამიტომ ნებისმიერ ადგილას სადაც ხანგრძლივად მიწევს ყოფნა ვეძებ ვინემს ვინც ჩემ მაგივრად იკისრებს პასუხისმგებლობას.
თვითკრიტიკა
რა ცოტა გვყოფნის, თუნდაც მაშინ როცა გვეუბენბიან რომ ჩვენზე საშინელებიც არსებობენ და მაგალითად საკუთარი თავი მოყავთ.
რამდენიმე წლის წინ სულაც არ შემეძლო წარმომედგინა რა საშინლად შეიძლებოდა მოქცეულიყო
რა თქმა უნდა ეს ხომ ჩემი ბრალია.
მე ზვიგენი არ ვარ
მე ზვიგენი არ ვარ
მე ზვიგენი არ ვარ
ზვიგენი მონსტრია.
გავჩრდები და მშვიდად გავნაგრძობ მერე ვიტყვი რომ სიტყვების მარაგი ამომეწურა, იმ სიტყვებისაც კი რომლების საჭირონი არ იყვნენ.
არ დამილევია :)
უბრალოდ მგონი პირველად მიჭირს იმაზე საუბარი რაც არ ვიცი.
ხომ, ცნობისმოყვარეობა არის სიტყვა რომელიც კი არ მიყვარს, უკვე მაღიზიანებს.
P.S როგორც სიმღერაშია
