1
დათვლაც კი მეზარება, რამდენჯერ მითქვამს რომ ხალხს ვერ ვიტანდი. თუმცა უკვე დიდი ხანია რაც გავაცნობიერე რომ მჭირდება მათთან საუბარი ვისწავლო, უფროსწორად კი არ მჭირდება, სხვა გზა არ მაქვს. ვწვალობ რომ შევეგუო, მაგრამ ხშირად ვფიქრობ რომ არ გამომივა, იმიტომ რომ არაფერი მძულს ისე როგორც ხალხი. შენთვის მშვიდად ცხოვრობ, მაგრამ საკმარისია რამე სოციალურ საქმეში ჩაერთო რომ რამდენიმე წელი გაკლდება.
ვეცდები ყველაფერი კარგად იყოს, მიუხედავად იმისა რომ დღემდე ვთვილი, ეს ჩემზე არ არის დამოკიდებული.
2
საერთოდაც ვბრაზდები. რამდენჯერ მითქვამს რომ ვერ ვიტან სიტყვა ვალდებულებას? ამის დათვლაც მეზარება. ხომმმ, რომ დავამტკიცო რომ ერთ ადგილას გაყინული არ ვარ. აქვს ამას რამე აზრი, მგონია რომ არ აქვს, მაგრამ ვეცდები იმ სულელური სიტყვის გამო.
3
ვიღაცებმა მითხრეს თუ ზაფხულში ჰავას ბევრჯერ გამოიცვლი მერე მთელი წელი აღარ გაცივდებიო. უკვე ოქტომბრის დასაწყისია, თხელი პლედი მაფარია, ჩაის ვსვამ და "ამერიკის საუკეთესო მზარეულს" ვუყურებ.
4
"მობრუნების პერიოდი #2 პარასკევი
ჩაის მოვიტან, ტალახიან კედებს დედაჩემის საწოლზე დავალაგებ, თავს ბალიშზე დავდებ, თვალებს დავხუჭავ და რამეზე ფიქრს დავიწყებ.
მერე ჩემ ვენას დავხედავ და ცრემლები წამომივა. ლიმფოციტები ზომაზე 3-ით მეტი მაქვს, დანარჩნები კი ყველაფერი ნორმაშია. სულ რატომ მეგონა რომ რაღაცა მჭირდა."
....
ჭარხლის წვენი ყველაზე უგემურია, ტალახის გემო აქვს.
5
უკვე ჩვეულებაში გადამივიდა უაზროდ ადამიანებთან ჩამოშორება. საკმარისია ერთი პატარა ჟესტი რომ უკვე აღარაფერი გამომდის. შეიძლება გამაღიზიანოს საუბრის ან სიარულის მანერამ, ჭამამ... და გამარჯობის თქმის სურვილიც კი გამიქრეს.
6
ვიღიმი, ხშირად ვიღიმი. მაგრამ როცა ცუდ ხასიათზე ვარ ჩემთან მოკარება არ ღირს. რამდენიმე დღის წინ საუბრი გამაწყვეტინა წინადადებით "რატომ ეგრე აგრესიულად?" და თავის გამართლება "ასეთი მანერა მაქვს"
ყელში ამოვიდა სიტყვა "მანერაც"
7
ჩვეულებრივი ამბავია, როცა საყვარელი ადამიანი გულს გტკენს, სწვალაში ვერ აღწევ წარმატებას, ჩხუბობ მეგობართან და მსგავსი სისულეები. ტარგედია კი შეიძლება საყვარელი ჩაის ჭიქის გატეხვა იყოს. თან როგორი ტრაგედია, ლამისაა დეპრესია დამეწყოს.
რა უკუღმა და სულელურადაა ყველაფერი მოწყობილი.
