:) :) :)
არანეგატიური განწყობისთვის
ოთახში კიარა მეგონა სახლშიც მარტო ვიყავი, არადა ანა შემოვიდა.
და ერთმანეთის მიყოლებით ჩნდება აზრები "ოღონდ ის თემა არა," არადა ვიცოდი რაზეც უნდა გველაპარაკა. ვისაუბრეთ, დიდხანს.
ეს არ იყო ჩვეულებრივი პორბლემა და მეც არ ვთვლი რომ რამე გასამართლებელი საშუალება ჰქონდა, მაგრამ თავადევე რამდენიმე წლის წინ ამოჩემებული მქონდა ფრაზა "უნდა გაუგოთ, უნდა გაუგოთ"
ახლა ვხვდები რომ ზოგიერთ შემთხვევაში ეს შეუძლებელია.
მე ანას არ ვუკივლე რომ არ მინოდადა ამაზე საუბრი, მე უბრალოდ ძალიან სუსტად ვიყავი და ამის თავიც არ მქონდა, ამიტომაც მხოლოდ რამდენიმე სიტყვა ვუთხარი, ისეთი რომლითაც თავად ანას ვატკენდი, გავიდა მარა მერე ისევ შემობრუნდა ჩაის ნაყენით ხელში. თავი მუხლებზე დავუდე და მანაც ნელ-ნელა დაიწყო ჩემთვის დასველებული ბინტის თვალებზე დადება.
კარგი, გადავიღალე, რა მოხდა, ხდება ხოლმე.
გადავიწვები და ანტიდეპრესანტებით და მსგავსი სისულეებით ვიჭყიპები ხოლმე.
მობეზრება და დაღლილობა კი ყველაზე მეტად გამოცარიელებულ თვალებში იკითხება.
ბინტს ასველებდა, წურავდა აგირლებდა და თველებზე ნაზად მადებდა. და მეც ზუსად მაგ წამს გავხდი ყველაზე სენტიმენტალური და დეპრესიული ადამიანი.
შეიძლება ამის მერე გადავწყვიტე ბარგის ჩალაგება, ზუსტად არ მახსოვს წასვლას ნამდვილად ვაპირებდი თუ არა.
მიკვირს, ახლა რა ადვილია იმაზე ვილაპარაკო ნახევარი წლის წინ როგორ ვეჩხუბე მეგობრებს, ან თუნდაც რატომ მქონდა პრობლემები იმ რამოდენიმე ადამიანთან.
აი ერთი კვირის წინანდელზე კი ვერაფერს ვამბობ.
ყველაფერი კარგი იქ ხდება სადაც ჩვენ არ ვართ.
ამიტომ მე ძალიან მომენატრება მისი გაკეთებული სალათა, ხშირად ჩვიცმევ მის ნაჩუქარ კაბას, ვივლი იმ მაღაზიაში სადაც ის ჩემთვის შოკოლადს ყიდულობდა, დავწვები ჩემ საწოლზე რომელზეც მისი ფარდებია გადაფარებული, დავისხავ lucia-ს მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვიტან მაგ სუნამოს.
რამდენიმე წლის შემდეგ კი მასზე საუბარი მაინც არ გამიადვილდება ისე როგორც დავუშვათ იმ ნააბიჭვარის საქციელზე.
ადრე ვამბობდი რომ ყველაფერს გავატარებდი, თუმცა რთულია როცა ყოველი დეტალი რაღაცას გახსენებს და ნელ-ნელა ილექება.
დღეს მე უფრო მშვიდი და მოჩვენებითი ვიქნები ვიდრე გუშინ.
სიმღერა მჭირდება
ზღვაზე იყო, მარტო მელოდია მახსოვს, ქალი მღეროდა 2 წლის წინ nh-ში მეგდო და ხშირად ვუსმენდი.
მჭირდება რა, უბრალოდ გამახსენდა, მოსმენა მომინდა და ვერ ვუსმენ, ეგ კიდევ ცუდი შეგრძნებაა
