მე გადავიტანე ორი ინფაქტი, მომიწია აბორტის გაკეთება, იმიტომ რომ, ორსულობის პერიოდში ჰეროინის მომხმარებელი ვიყავი.დანარჩენი ყველაფერი კარგად მაქვს

ვიწყებ ამით


"ეს-ეს არის 15 წელი შემისრულდა. სწორედ ამ ასაკში ეყრება საფუძველი მნიშვნელოვან რამეებს ცხოვრებაში. ამის შესახებ ამომწურავად ჯერ არავის უსაუბრია და არცაა შესაძლებელი."

და ვეღარ ვაგრძელებ.

იმის გადმოცემა რასაც მე ვფიქრობ სრული სიგიჟია და კიდევ კარგი რომ არ შემიძლია, უბრალოდ სიტყვებით გადმოცემა არ შემიძლია, ქვის ქანდაკებას ვემსგავსები.
 ვერ მოგიყვები რამდენად აუტანელია ის რომ ასე მემართება.

ეს დანაშაულია როგორც სხვა ყველაფერი, არაფერს არ აქვს აზრი და მკლავს ამის გაცნობიერება.
ვიტანჯები იმაზე ფიქრითაც რომ ეს დამემართა იმიტომ რომ უკვე რამდენი ხანია რაც ასე ხდება.  საკმარისი რამეზე გული მეტკინოს რომ ერთი და იგივე მოვლენა მახსენდება და ყველაფერს მოგონებები გადაწონის ხოლმე. არ ვიცი ეს ასე როგორ ხდება, უბრალოდ არ მითხრა რომ ყველაფერი ისეა როგორც უნდა იყოს, ნუ მიმეორებ ამ ფრაზას, არ მინდა ამის მოსმენა იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი ის განცდა რაც ახლა მაქვს არ უნდა მქონდეს. იმიტომ რომ აღარ უნდა მახსენდებოდე ყოველდღე   და ყოველ იმედგაცურუებას ბავშვურად არ უნდა ვფარავდე შენი წასვლით. იმიტომ რომ კარგიც კი იქნებოდა რომ უშენოდ მოვიდეს რომელიმე დღე, არ უნდა ხდებოდეს ეს ასე, ეს არ არის ნორმალური.
არ არის ნორმალური რომ კიდევ მახსოვხარ, უფროსწორად  თვეში ერთხელ ან კვირაში ერთხელ კი არა ყოველდღე მახსენდები. ნუ მეტყვი რომ დავიწყებას არ ვცდილობ
ნურც იმას მეტყვი რომ ნერვებს ვარ აყოლილი და უნდა დავამთავრო ეს სისულელე, არ ვიცი როდის მოვრჩები, არც მაგაზე მაქვს პასუხი.

 ვეღარ, აღარ შემიძლია, კიდევაც ბევრის თქმა მოვახერხე

უბრალოდ  ვეღარ დავიმშვიდებ თავს ფრაზით რომ ყველაფერი ისეა როგორ უნდა იყოს, იმიტომ რომ ეს ტყუილია, იმაზე უფრო დიდი ტყუილი რაც კი ჩემი ცხოვრების მანძილზე ოდესმე მითქვამს.

13.12.12

დღეს მარშუტკიდან თაკო დავინახე და იმდენად ვიყავი სხვა უარყოფითი ენერგიით დამუხტული რომ გაუცნობიერებლად დავიკიდე.
ე.ი. ის უკვე აღარაფერს ნიშნავს და შეხვედრის ტყუილად მეშინოდა.

მომბეზრდა ჩემი ცუდი ხასიათი, ის თვისებები რომლებიც ყველაზე მეტად მიშლიან ხელს ყველგან და ყოველთვის.
როცა ხვდები რომ შენი ბრალია და გული გწყდება, ეგ მომენტი მაქვს.
+ ამას ის ემატება რომ ენ რაოდენობით მაქვს სასწავლი და უზომოდ მეზარება ხელში წიგნის ღებაც კი

დეპრესიის საწყის ეტაპეპზე ვარ და ვხვდები რომ მორიგ, ანკი მერამდენე მორიგ ტალღას ვეღარ გავუძლებ.
და კიდევ მერამდენე მორიგს .
ეს ბოლოა
და ესეც უკვე ვეღარ ვითვლი მერამდენე ბოლოა

fail

არ ვიცი მკითხველები ასე რატომ იქცევიან ხოლმე, მაგრამ საკამრისია მათთვის საყვარელ პოეტს ან მწერალს შეხვდნენ რომ მაშინვე გარბიან და ეუბნებია "მე თქვენი შემოქმედების გულშემატკივარი ვარ," "ვგიჟდები თქვენი წერის სტილზე" და რაღაც ამდაგვარი.
ემოცია - კმაყოფილება, სიმშვიდე და სიამაყე, იმიტომ რომ  გაბედეს.

კიბეებზე ავდიოდით, რომ დავინახე.
ნიკაპი ამიკანკანკალდა, პირი ყურებამდე გამეხა და იმის მაგივრად რომ, რამე ეგეთი სისულელე მეთქვა, მივესალმე. იმანაც, გამარჯობაო, მაგრამ სახეზე ეწერა"ნეტა, ეს ბავშვი ვის დაეკარგაო."

მართლა გამიხარდა რომ რამის თქმა მაინც შევძელი. 
ემოცია დიდხანს გამყვებოდა, ნახევარი საათის შემდეგ მის კაბინეტში რომ არ აღმოვჩენილიყავი, ოღონდ ახლა უკვე სხვა სტატუსით.
ზუსტად 3 დღე ვიტანჯებოდი.
საშინლად ცუდი შეგრძნება იყო, წინ მეჯდა და იმის მაგივრად, რომ მეთქვა, თქვენი ლექსები მომწონს-მეთქი, ქართველოლოგიის განყოფილების დაარსებაზე ველაპარაკებოდი.

ყველაფერი რომ მორჩა და ვუთხარი, ჩემი საყვარელი პოეტი ხართ-მეთქი
კარგი ერთიო და სნეიქის თამაში გააგრძელა.