რატომ მჩემდება ხოლმე უძილობა?

კარგი ჯანდაბას, დილის შვიდამდე გავძლებ საწოლში, მერე თბილ ხალათში გახვეული სხვა ოთახში გავალ და ჩაის დავისხავ.
დავფიქრდები შოკოლადის კრუასანი ვჭამო თუ დედაჩემის გაკეთბული ალუბლის ნამცხვარი.
ორივე, სანამ მაცივარში გამოვაღებ, რძეს დავინახავ, ლანძღვას დავიწყებ და გადავაქცევ.

არადა, უმიზეზოდ სულაც არ ვარ ნერვებმოშლილი.
რამე ნორმალური ვარიანტი უნდა ავარჩიო, ან სულ მცირე ენაზე კბილის დაჭერა ვისწავლო.
მერე მახსენდება, წერილების წერა არ მიყვარდა მარა მიწევდა ხოლმე.
ეს ის მომენტია როცა კიდევ ერთხეულ უნდა დავწერო გულისამაჩუყებელად, ერთი ფურცელი ვჯყაპნე და რომ გადავიკითხე მივხვდი რომ არაფერი არ მომიტყუებია, მარა მაინც

როდესაც ტკბილეულის ჭამას ვიწყებ და თან რამეს ვაკეთბ, ვიღაცამ უნდა წამართვას თორე მე თვითონ ვერ მივხვდები რომ გავჩრდე.
კონვერტში ვდებ კიდევ საათნახევარი ვიცდი, მერე მას ვაძლევ.
საღამოს ჩემს ტელეფონზე ზარი ისმის, აშკარად ვხვდები რომ მისი ნომერია თუმცა სახელით არ მყავს ჩაწერილი, მე კიდე უსახელო ნომრებს არ ვპასუხობ.
მშვიდად ამოვისუნთქე.

მერე ღამე მე დედას ვეხუტები, სიჩუმის დარღვევის მიზნით კითხვას ვსვავ, არასწორად არჩეულ კითხავს, ისევ ვერ ვსწავლობ გაჩუმებას, ამას მრავალი თემა მოყვება, ვუსმენ დედაჩემს და თავს კარგად ვგრძნობ სანამ ისევ ტყუილებზე დაიწყება საუბარი და ვხვდები რომ დღეს მე ისევ მწარედ მოვატყუე.
წამიერად ვფიქრობ, იქნებ მეთქვა?
ისე აშკარად სჯობს არ მოვიტყუო, ვიდრე მერე აღიარება დამჭირდეს. მაინც ვერ ვაღიარებ.

არადა რა კარგად მიდიოდა ჩვენი საუბარი, მშვიდი ვიყავი სანამ ისევ ამაზე ჩამოვარდებოდა სიტყვა.

2 ხდება, დედა საძინებლისკენ მიშვებს და ვფიქრობ რომ ის ძლიერი ქალია.
და მერე ციტირება მახსენდება წერილიდან.

"თქვენ ჭკვიანი და ძლიერი ქალი ხართ, ჩემთვის ნამდვილად მაგალითი"

რისთვის ვხარჯავ ამ სიტყვებს.

არადა რა საშინელებაა როცა ვგრძნობ რომ ეს წერილი ბევრს შეცვლის და კიდევ ახალი გაუგებრობა დაიწყება.
დღეს ანი მოვიდა სტატისტიკისთვის ინტერვიუს ჩამოსართვებად "როგორია იდეალური ქალი"
გავაფრენ, ყველაფერი მე რატო მემართება.
ისიევ შოკოლადს მივადგები.