არ ვიცი მკითხველები ასე რატომ იქცევიან ხოლმე, მაგრამ საკამრისია მათთვის საყვარელ პოეტს ან მწერალს შეხვდნენ რომ მაშინვე გარბიან და ეუბნებია "მე თქვენი შემოქმედების გულშემატკივარი ვარ," "ვგიჟდები თქვენი წერის სტილზე" და რაღაც ამდაგვარი.
ემოცია - კმაყოფილება, სიმშვიდე და სიამაყე, იმიტომ რომ გაბედეს.
კიბეებზე ავდიოდით, რომ დავინახე.
ნიკაპი ამიკანკანკალდა, პირი ყურებამდე გამეხა და იმის მაგივრად რომ, რამე ეგეთი სისულელე მეთქვა, მივესალმე. იმანაც, გამარჯობაო, მაგრამ სახეზე ეწერა"ნეტა, ეს ბავშვი ვის დაეკარგაო."
მართლა გამიხარდა რომ რამის თქმა მაინც შევძელი.
ემოცია დიდხანს გამყვებოდა, ნახევარი საათის შემდეგ მის კაბინეტში რომ არ აღმოვჩენილიყავი, ოღონდ ახლა უკვე სხვა სტატუსით.
ზუსტად 3 დღე ვიტანჯებოდი.
საშინლად ცუდი შეგრძნება იყო, წინ მეჯდა და იმის მაგივრად, რომ მეთქვა, თქვენი ლექსები მომწონს-მეთქი, ქართველოლოგიის განყოფილების დაარსებაზე ველაპარაკებოდი.
ყველაფერი რომ მორჩა და ვუთხარი, ჩემი საყვარელი პოეტი ხართ-მეთქი
კარგი ერთიო და სნეიქის თამაში გააგრძელა.
ემოცია - კმაყოფილება, სიმშვიდე და სიამაყე, იმიტომ რომ გაბედეს.
კიბეებზე ავდიოდით, რომ დავინახე.
ნიკაპი ამიკანკანკალდა, პირი ყურებამდე გამეხა და იმის მაგივრად რომ, რამე ეგეთი სისულელე მეთქვა, მივესალმე. იმანაც, გამარჯობაო, მაგრამ სახეზე ეწერა"ნეტა, ეს ბავშვი ვის დაეკარგაო."
მართლა გამიხარდა რომ რამის თქმა მაინც შევძელი.
ემოცია დიდხანს გამყვებოდა, ნახევარი საათის შემდეგ მის კაბინეტში რომ არ აღმოვჩენილიყავი, ოღონდ ახლა უკვე სხვა სტატუსით.
ზუსტად 3 დღე ვიტანჯებოდი.
საშინლად ცუდი შეგრძნება იყო, წინ მეჯდა და იმის მაგივრად, რომ მეთქვა, თქვენი ლექსები მომწონს-მეთქი, ქართველოლოგიის განყოფილების დაარსებაზე ველაპარაკებოდი.
ყველაფერი რომ მორჩა და ვუთხარი, ჩემი საყვარელი პოეტი ხართ-მეთქი
კარგი ერთიო და სნეიქის თამაში გააგრძელა.
No comments:
Post a Comment