ვიწყებ ამით
"ეს-ეს არის 15 წელი შემისრულდა. სწორედ ამ ასაკში ეყრება საფუძველი მნიშვნელოვან რამეებს ცხოვრებაში. ამის შესახებ ამომწურავად ჯერ არავის უსაუბრია და არცაა შესაძლებელი."
და ვეღარ ვაგრძელებ.
იმის გადმოცემა რასაც მე ვფიქრობ სრული სიგიჟია და კიდევ კარგი რომ არ შემიძლია, უბრალოდ სიტყვებით გადმოცემა არ შემიძლია, ქვის ქანდაკებას ვემსგავსები.
ვერ მოგიყვები რამდენად აუტანელია ის რომ ასე მემართება.
ეს დანაშაულია როგორც სხვა ყველაფერი, არაფერს არ აქვს აზრი და მკლავს ამის გაცნობიერება.
ვიტანჯები იმაზე ფიქრითაც რომ ეს დამემართა იმიტომ რომ უკვე რამდენი ხანია რაც ასე ხდება. საკმარისი რამეზე გული მეტკინოს რომ ერთი და იგივე მოვლენა მახსენდება და ყველაფერს მოგონებები გადაწონის ხოლმე. არ ვიცი ეს ასე როგორ ხდება, უბრალოდ არ მითხრა რომ ყველაფერი ისეა როგორც უნდა იყოს, ნუ მიმეორებ ამ ფრაზას, არ მინდა ამის მოსმენა იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი ის განცდა რაც ახლა მაქვს არ უნდა მქონდეს. იმიტომ რომ აღარ უნდა მახსენდებოდე ყოველდღე და ყოველ იმედგაცურუებას ბავშვურად არ უნდა ვფარავდე შენი წასვლით. იმიტომ რომ კარგიც კი იქნებოდა რომ უშენოდ მოვიდეს რომელიმე დღე, არ უნდა ხდებოდეს ეს ასე, ეს არ არის ნორმალური.
არ არის ნორმალური რომ კიდევ მახსოვხარ, უფროსწორად თვეში ერთხელ ან კვირაში ერთხელ კი არა ყოველდღე მახსენდები. ნუ მეტყვი რომ დავიწყებას არ ვცდილობ
ნურც იმას მეტყვი რომ ნერვებს ვარ აყოლილი და უნდა დავამთავრო ეს სისულელე, არ ვიცი როდის მოვრჩები, არც მაგაზე მაქვს პასუხი.
ვეღარ, აღარ შემიძლია, კიდევაც ბევრის თქმა მოვახერხე
უბრალოდ ვეღარ დავიმშვიდებ თავს ფრაზით რომ ყველაფერი ისეა როგორ უნდა იყოს, იმიტომ რომ ეს ტყუილია, იმაზე უფრო დიდი ტყუილი რაც კი ჩემი ცხოვრების მანძილზე ოდესმე მითქვამს.
No comments:
Post a Comment